Πολλοί γνωρίζετε ότι το ενδιαφέρον μου για τα πολιτικά δρώμενα, ιδίως σε τοπικό επίπεδο, είναι πολύ μεγάλο. Φέτος όμως οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν την πιο ενεργή συμμετοχή μου. Μέχρι στιγμής παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις και μιλάω με τους υποψηφίους δημάρχους και με δημότες. Έχω ήδη στείλει τις προτάσεις μου για την ανάπτυξη του τόπου σε παράταξη που μου το ζήτησε και θα τα δώσω σε όποια άλλη παράταξη μου τα ζητήσει, γιατί το ζητούμενο είναι να γίνει επιτέλους κάτι σε αυτόν το τόπο.
Όμως αυτή η περίοδος παρατήρησης έφερε στην μνήμη μου αναμνήσεις από την περίοδο που ήμουν «μπροστάρης» στην προσπάθεια κατάκτησης το δήμου και αυτές οι αναμνήσεις δημιούργησαν πολλούς προβληματισμούς και διάθεση για αυτοκριτική. Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, που είναι το εκχύλισμα μιας εμπειρίας από μια οπτική γωνία, που νομίζω λίγοι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να βιώσουν, γιατί λίγοι είναι όσοι βρέθηκαν στην θέση μου.
Ο προεκλογικός αγώνας για τις δημοτικές εκλογές είναι ήδη σε εξέλιξη και ως συνήθως οι κατέχοντες την δημοτική αρχή διογκώνουν το οποιοδήποτε έργο τους, προσπαθώντας να πείσουν ότι βαδίζουμε προς ένα καλύτερο αύριο. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι αναδεικνύουν τις αδυναμίες – λάθη – παρατυπίες – παρανομίες της σημερινής διοίκησης και προσπαθούν να δώσουν την αίσθηση ότι αυτοί είναι η ελπίδα για το αύριο. Αν θα παρατηρήσετε και οι δύο πλευρές ασχολούνται με το «αύριο».
Αλλά ποιο «αύριο»;
Το «αύριο» ως ένα επικοινωνιακό εργαλείο ή το αύριο της φαντασίας – αισθητικής των υποψηφίων; Άραγε ταυτίζεται το «αύριο» των πολιτικών με αυτό που ο κόσμος ονειρεύεται; Άραγε ο κόσμος ονειρεύεται ή απλά πασχίζει να επιβιώσει; Μήπως μαζί με τα όνειρα, στέρεψαν τελικά και οι ανθρώπινες αξίες και γι’ αυτό εξαγοράζονται συνειδήσεις για ένα «κομμάτι ψωμί»; Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι υποψήφιοι δήμαρχοι ή υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι έχουν σταθερούς – πιστούς – ψηφοφόρους. Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι εξαγοράζονται ως μεταγραφές από υποψηφίους δημάρχους, που σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν πολέμιοι. Και φυσικά υπάρχουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι που επενδύουν χρήματα σ’ αυτούς τους εκβιαστές, γιατί γνωρίζουν ότι «κουβαλούν σταυρουλάκια». Και ως επενδυτές γνωρίζουν ότι αν τελικά εκλεγούν, θα κερδίσουν πολύ περισσότερα από τις μίζες, είτε από έργα, είτε από μελέτες, είτε από «διευκολύνσεις» και ρουσφέτια.
Άραγε υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο «αύριο», με τέτοια οργάνωση συμφερόντων;
Η απάντηση είναι φυσικά όχι. Ποιος όμως φταίει; Φταίνε οι διεφθαρμένοι υποψήφιοι δήμαρχοι, οι διεφθαρμένοι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, οι διεφθαρμένοι - πληρωμένοι ψηφοφόροι ή όλοι μας; Κατά την γνώμη μου η απάντηση είναι όλοι μας: γιατί εμείς ψηφίζουμε τους συγγενείς μας, όσο άχρηστοι και αν είναι, απλά για να έχουμε «το μέσον» αργότερα, γιατί εμείς ψηφίζουμε τον πολιτικό που μας «τίμησε», είτε επειδή μας ευχήθηκε στην γιορτή μας, είτε μας συγχάρηκε σε κάποιο χαρμόσυνο γεγονός της ζωής μας, είτε μας συλλυπήθηκε σε κάποιο δυσάρεστο γεγονός. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται πως «παίζεται το παιχνίδι των εκλογών» και έχουν αποδεχθεί αυτήν την νοσηρή κατάσταση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν την ανέχονται και αντιδρούν.
Μήπως τελικά ο κόσμος δεν είναι αρκετά σοφός και χειραγωγείται πανεύκολα από επιτήδειους επαγγελματίες πολιτικούς, που είτε καταφέρνουν να εμφυτεύουν την ελπίδα, είτε ισοπεδώνουν τους πάντες και τα πάντα για να επιπλέουν οι ίδιοι; Άραγε όλοι αυτοί οι ακόλουθοι – οπαδοί είναι απλά εξαπατημένοι και γι’ αυτό συντάσσονται με την «προπαγανδιστική ικανότητα» των επαγγελματιών πολιτικών, ή μήπως επιδιώκουν να έχουν μερίδιο από τα οργανωμένα συμφέροντα; Μήπως πάλι φταίει η πνευματική τους αδράνεια;
Τι είναι πνευματική αδράνεια;
Είναι η άκριτη - εθελοντική υποδούλωση του πνεύματός μας σε οποιαδήποτε δογματική αντίληψη και αυτή η υποδούλωση μας κάνει να φαινόμαστε ανόητοι, πεισματάρηδες, αδιάλλακτοι και αλαζόνες. Είναι μια κατάσταση όπου το πνεύμα κοιμάται και αδρανοποιεί όλες τις άλλες βασικές σωματικές και ψυχοπνευματικές ανάγκες. Η πνευματική αδράνεια, μαζί με την άγνοια ή την ελλιπή γνώση κάνουν τους ανθρώπους να χάφτουν οτιδήποτε τους σερβίρουν και μάλιστα να το υπερασπίζονται με περηφάνια. Την πνευματική αδράνεια την βλέπουμε καθημερινά στους φανατικούς οπαδούς μιας ομάδας, μιας θρησκείας, μιας οργάνωσης. Οπαδοί οι οποίοι προσπαθούν να βολευτούν μέσα στην ισοπεδωτική μετριότητα και ασημαντότητα. Πάθος, οργισμένες φωνές, συνθήματα, διαδηλώσεις, συγκρούσεις, λάβαρα, σημαίες, σύμβολα, χρώματα, κλπ αποτελούν τα τελετουργικά χαρακτηριστικά της χαράς κάποιου, να ανήκει κάπου. Ταυτίζουν το εγώ τους με την ομάδα και σκέφτονται σαν κομμάτι της ομάδας, με άξονα την ομάδα.
Πνευματική αδράνεια αποτελεί και το φαινόμενο ότι η ανθρώπινη ανάγκη για ψυχαγωγία αντικαταστάθηκε με την διασκέδαση. Γιορτές πανηγύρια, φαγοπότια, ποτά, γλέντια, χοροί, ταυτίστηκαν με την ιστορία, τις παραδόσεις, τις διακοπές, την ξεκούραση, τα ανταμώματα, κλπ. Η μάσα και τα γλέντια συνοδεύονται επίσης από «αξιόλογα θεάματα» που σερβίρονται από τις τηλεοράσεις μας πχ: Survivor, Greece’s Next Top Model, Nomads, My Style Rocks, The Voice Of Greece, Shopping Star, masterchef, baked off, Kardashians, Elif, κλπ. Και αυτά τα «θεάματα» μαζί με τις παλιές σειρές προβάλλονται ξανά και ξανά για να εμπεδωθούν ολοκληρωτικά από το φιλοθεάμον κοινό, το οποίο φαίνεται ότι έχει πολύ κοντή μνήμη και χαίρονται τόσο, που τα βλέπουν και τα ξαναβλέπουν δεκάδες και ίσως εκατοντάδες φορές.
Παρόμοιο όμως σκεπτικό ακολουθούν πολλοί «πολιτιστικοί» σύλλογοι, αλλά και οι ίδιοι οι δήμοι οι οποίοι για να ευχαριστήσουν τους δημότες επιδίδονται κάθε χρόνο σε φαγοπότια, σε χορούς και σε πανηγύρια. Διοργανώνουν γιορτές σαρδέλας, τσίπουρου, κλπ, και οι πεινασμένοι συνωστίζονται με τα πλαστικά πιατάκια για να φάνε, να ακούσουν τραγούδια και να χορέψουν. Τα ΚΑΠΗ κατάντησαν φτηνιάρικα χαρτοπαικτικά καφενεία και οι υπεύθυνοι των ΚΑΠΗ, πράκτορες των γραφείων ταξιδίων, που με μια μικρή μίζα θα οργανώσουν εκδρομές, συνήθως στα ίδια και στα ίδια μέρη, για να φάνε να πιούνε και να χορέψουν μαζί με τους ηλικιωμένους.
Αλλά και σε ατομικό επίπεδο το «βάλτωμα» του μυαλού είναι εμφανής. Χιλιάδες συμπολίτες μας κάθονται ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόρασή τους και «διασκεδάζουν», βλέποντας άλλους να διασκεδάζουν ή να χορεύουν ή να αγωνίζονται σε διάφορα αθλήματα. Αχόρταγοι και απερίσκεπτοι καταναλωτές σε όποια μασημένη τροφή τους σερβίρουν. Μίζερα παπαγαλάκια της ακρίβειας, της φτώχειας, της ανεργίας και του χαχανητού.
Το μεγάλο ερώτημα τελικά είναι αν η πνευματική αδράνεια επιβλήθηκε από την πολιτική εξουσία, στα πλαίσια μιας γενικότερης στρατηγικής «άρτου και θεάματα» ή είναι αυτή που επιλέγει τους πολιτικούς που μας αξίζουν;
Σίγουρα δεν φταίει η μια πλευρά. Από την μια υπάρχει οικονομικό κίνητρο να ταΐζουν τον κόσμο με «εύπεπτες μπούρδες» και από την άλλη υπάρχει το συμφέρον από τους επαγγελματίες πολιτικούς να ζητάνε την ψήφο των «κοιμισμένων» ψηφοφόρων για να μπορούν να επιβιώνουν και να επιπλέουν.
Υπάρχει θεραπεία;
Οι περισσότεροι φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνονται και συμφωνούν με τα παραπάνω. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να αλλάξουμε το αύριο το δικό μας, των παιδιών μας και της κοινωνίας μας; Μπορούμε να πετύχουμε αυτή την αλλαγή, όταν δεν έχουμε όραμα, όταν δεν έχουμε διάθεση να κινητοποιηθούμε, να δημιουργήσουμε, να προσφέρουμε στην κοινωνία μας; ΟΧΙ δυστυχώς
Μια παροιμία λέει ότι «αυτός που είσαι, έτσι σκέφτεσαι και πράττεις». Πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι σε ατομικό και μετά σε συλλογικό επίπεδο. Εμείς έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, ενώ οι επαγγελματίες (πολιτικοί, κλπ) κάνουν απλά την δουλειά τους για να κερδίσουν.
Πως θα γίνει αυτό; Αρχικά χρειάζεται εντιμότητα, θάρρος και διαύγεια για αυτοκριτική. Η αυτοκριτική είναι το μέσον για να φτάσει κανείς στην αυτογνωσία. Η αυτογνωσία, με τη σειρά της, είναι η αρχή για την αυτοβελτίωση και την αυτοκυριαρχία ώστε να μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα προς την υπέρβαση και να αντισταθεί στην αλλοτρίωση που προκαλούν τα οργανωμένα συμφέροντα. Αν όλα τα μέλη της κοινωνίας μας παλέψουν για την αυτοβελτίωσή τους, τότε σίγουρα θα βελτιωθεί και η κοινωνία μας.
Όταν θα μας ενδιαφέρει η βελτίωση της κοινωνίας μας θα επιλέξουμε το ήθος. Και από τους ηθικούς, αυτούς που στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή είναι πετυχημένοι. Αυτούς που μέσα και έξω από το σπίτι τους έχουν επενδύσει στην τάξη και στην αισθητική. Και από αυτούς όσους αποδεδειγμένα έχουν όραμα, μεράκι και αγάπη για τον τόπο μας και δεν τους ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Και τέλος τον ικανότερο για να αναβαθμίσει αισθητικά την πόλη μας και να φέρει ανάπτυξη και δουλειές στους δημότες.
Αυτός θα σέβεται το δημοτικό χρήμα και την περιουσία και θα αξιολογεί την αξιοποίηση της τελευταίας δεκάρας. Θα αξιοποιήσει την τεχνολογία προς το συμφέρον των δημοτών. Θα διαλύσει την καταναλωτική οργάνωση που λέγεται ΚΑΠΗ, και θα την μετατρέψει σε μια δημιουργική οργάνωση χρήσιμη για την κοινωνία μας, εκμεταλλευόμενος την εμπειρία των μελών του. Θα σταματήσει τις ανούσιες και ηλίθιες γιορτές και θα επιχορηγεί μόνο επιλεγμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις, που αποδεδειγμένα αναβαθμίζουν τις πνευματικές συνθήκες της κοινωνικής μας ζωής και διαφημίζουν τον τόπο μας. Θα φροντίσει να υπάρχει φαγητό και στέγη για όσους δεν μπορούν. Θα φροντίσει να εκμεταλλευτεί την ηλιακή και αιολική ενέργεια για την σταδιακή φωταγώγηση όλου του δήμου μας.
Ναι αυτά μπορεί να ακούγονται μακρινά ή ουτοπικά, ή μπορεί να έχουν ξανακουστεί αλλά εγώ προσωπικά θέλω έναν τέτοιο δήμαρχο. Έναν δήμαρχο που να πείσει τους δημότες για το ήθος και τις ικανότητές του, να τους κινητοποιήσει και να πολεμήσουν από κοινού για τις παραπάνω αρχές. Αυτόν που δεν ανέχεται την μιζέρια την αθλιότητα, την γκρίνια, την ζητιανιά. Αυτόν που θέλει ο δήμος να γίνει υπόδειγμα για άλλους δήμους και η πατρίδα μας αναπτυγμένη και ισχυρή.
Δεν μπορώ τους επαγγελματίες πολιτικούς, αλλά και όσους ξαφνικά αποφάσισαν να γίνουν δήμαρχοι στην θέση του δημάρχου, με όραμα να τα καταφέρουν καλύτερα στην καθαριότητα. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν πουλημένο, βλάκα ή πνευματικά ανάπηρο για να με εκπροσωπήσει στην διοίκηση του Δήμου.
Καλώ όλους τους σκεπτόμενους δημότες να ασχοληθούν ενεργά με τα κοινά και να απομονώσουν τους επαγγελματίες, φαύλους και φελλούς πολιτικούς. Αν πάλι για κάποιο λόγο δεν μπορούν να ασχοληθούν ενεργά, τότε με αίσθημα ευθύνης να στηρίξουν ανθρώπους με αρχές και όραμα. Γιατί πρέπει όλοι μας να έχουμε την βούληση προσφοράς στα κοινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου