Για μια ακόμα φορά είδαμε ακραίες εκφράσεις λατρείας της Παναγίας στην Τήνο, που προσωπικά δεν κατανοώ. Η πίστη ότι η συγκεκριμένη εικόνα είναι θαυματουργή και ότι η Παναγία ζητά από τον οποιονδήποτε να πάει μπουσουλώντας (τραυματίζοντας το σώμα του) στην εικόνα της ή να την προσκυνήσει και να την φιλήσει 3 φορές ή να ανάψει την μεγαλύτερη και την ψηλότερη λαμπάδα για να του δώσει την ευλογία της, νομίζω ότι υπερβαίνει τα όρια της διδασκαλίας του Χριστού και μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ειδωλολατρία». Εφ’ όσον η εκκλησία μας, λέει πως η προσκύνηση μιας εικόνας αποτελεί τιμή για τον άγιο που απεικονίζεται, τότε μπορούμε να τιμούμαι την Παναγία μας σε οποιαδήποτε εκκλησία και σε οποιοδήποτε μέρος, ακόμα και από το σπίτι μας. Η πίστη ότι η συγκεκριμένη εικόνα είναι θαυματουργή και πρέπει να σερνόμαστε για να δείξουμε την πίστη μας ή να κάνει το θαύμα της στο πρόβλημά μας, νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί με το αυτομαστίγωμα στο έθιμο των σιιτών μουσουλμάνων που είδαμε πρόσφατα στον Πειραιά. Φυσικά και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ των δύο θρησκειών. Απλά αυτές οι εικόνες λατρείας νομίζω ότι υποτιμούν την θρησκεία μας.
Ο καθένας φυσικά έχει δικαίωμα να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο θέλει, αλλά όταν το κάνει δημόσια τότε θα πρέπει να είναι και έτοιμος να δεχτεί και κριτική. Η πίστη είναι έμφυτη και πολύ σημαντική για τους ανθρώπους. Είναι μια έννοια συνυφασμένη με την ελπίδα. Είναι η δύναμη της προσδοκίας ότι θα συμβεί αυτό που θέλουμε να συμβεί. Όταν η πίστη δεν είναι κοντόφθαλμη και δεν διακατέχεται από ατομικό συμφέρον τότε μπορεί να μας κινητοποιήσει δυναμικά σε διάφορους τομείς. Καθοδηγεί τις πράξεις μας και τη συμπεριφορά μας και μας ωθεί να κατακτήσουμε τους στόχους μας.
Αλλά δεν φταίνε μόνο οι πιστοί, αλλά και η ίδια η εκκλησία που δεν παίρνει θέση σε τέτοιες ακραίες δημόσιες εκδηλώσεις λατρείας. Γιατί οι άνθρωποι της εκκλησίας δεν βγαίνουν να πουν ότι η Παναγία δεν θέλει να αυτοτραυματίζεσαι για να σου δώσει την ευχή της, δεν χρειάζεται να πας στην Τήνο για να γίνει το θαύμα, αλλά με το να ακολουθείς το λόγο του Χριστού, με το να είσαι ταπεινός, ενάρετος και να αγαπάς όχι μόνο τον εαυτούλη σου αλλά και τους συνανθρώπους σου; Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι της εκκλησίας φοβούνται και δεν ρισκάρουν τα τάματα, τις λαμπάδες, τις συναναστροφές με τους πολιτικούς την επισημότητα, την δημοσιότητα, τον πλούτο, τις χρυσές περικεφαλαίες – μήτρες, τους τεράστιους χρυσούς σταυρούς, κλπ. Άραγε αυτή η σπατάλη και επιδειξιομανία έχει καμιά σχέση με τον λόγο του Χριστού;
Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι «ταμπού» να μιλάει κάποιος για τέτοια θέματα, αλλά δεν μπορώ να θυσιάσω την αλήθεια για να γίνω αρεστός και να αποφύγω την σύγκρουση με ανθρώπους που διαφωνούν με τις απόψεις μου.
Πιστεύω ότι η εκκλησία μας δε πρέπει να πρεσβεύει μια αντιπροσωπεία άχρηστου, υλικού πλούτου, αλλά κάτι πολύ παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου