Οι ίδιες συναυλίες, οι ίδιοι καλλιτέχνες, το ίδιο κοινό – μήπως χάνεται τελικά η ουσία της εμπειρίας;
Τα τελευταία χρόνια, το συναυλιακό τοπίο μοιάζει να κινείται σε έναν κύκλο επανάληψης. Οι ίδιοι καλλιτέχνες ανεβαίνουν στις ίδιες σκηνές, με το ίδιο ρεπερτόριο, στοχεύοντας στο ίδιο κοινό. Το φαινόμενο αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι η συναυλιακή εμπειρία μετατρέπεται σε μια διαδικασία περισσότερο εμπορικής αξιοποίησης παρά καλλιτεχνικής έκφρασης.
Τα τελευταία χρόνια, το συναυλιακό τοπίο μοιάζει να κινείται σε έναν κύκλο επανάληψης. Οι ίδιοι καλλιτέχνες ανεβαίνουν στις ίδιες σκηνές, με το ίδιο ρεπερτόριο, στοχεύοντας στο ίδιο κοινό. Το φαινόμενο αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι η συναυλιακή εμπειρία μετατρέπεται σε μια διαδικασία περισσότερο εμπορικής αξιοποίησης παρά καλλιτεχνικής έκφρασης.
Η κρίση της μουσικής δημιουργικότητας
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι θαυμαστές απολαμβάνουν να ξαναβλέπουν τους αγαπημένους τους ερμηνευτές. Ωστόσο, η καλλιτεχνική δημιουργία οφείλει να ανανεώνεται, να προκαλεί, να εκπλήσσει. Αντί γι’ αυτό, συχνά παρακολουθούμε μια συνεχή ανακύκλωση του ίδιου υλικού, που αποδυναμώνει το στοιχείο της πρωτοτυπίας και εν τέλει κουράζει.
Η ουσία της ζωντανής μουσικής δεν βρίσκεται μόνο στη συναισθηματική φόρτιση ή στη νοσταλγία, αλλά και στη δυνατότητα να μας προσφέρει νέες εμπειρίες. Αν το κοινό παραμείνει εγκλωβισμένο σε ένα μοτίβο επαναλήψεων, και οι καλλιτέχνες λειτουργούν μόνο με στόχο το οικονομικό όφελος, τότε ο κίνδυνος είναι η μουσική εμπειρία να χάσει την αξία που την κάνει μοναδική.
Ίσως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να απαιτήσουμε μεγαλύτερη δημιουργικότητα και τόλμη από τη σύγχρονη μουσική σκηνή. Για να μπορούμε ξανά να μιλάμε για συναυλίες που δεν αναπαράγουν απλώς το ίδιο σενάριο, αλλά που προσφέρουν κάτι πραγματικά νέο και ουσιαστικό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι θαυμαστές απολαμβάνουν να ξαναβλέπουν τους αγαπημένους τους ερμηνευτές. Ωστόσο, η καλλιτεχνική δημιουργία οφείλει να ανανεώνεται, να προκαλεί, να εκπλήσσει. Αντί γι’ αυτό, συχνά παρακολουθούμε μια συνεχή ανακύκλωση του ίδιου υλικού, που αποδυναμώνει το στοιχείο της πρωτοτυπίας και εν τέλει κουράζει.
Η ουσία της ζωντανής μουσικής δεν βρίσκεται μόνο στη συναισθηματική φόρτιση ή στη νοσταλγία, αλλά και στη δυνατότητα να μας προσφέρει νέες εμπειρίες. Αν το κοινό παραμείνει εγκλωβισμένο σε ένα μοτίβο επαναλήψεων, και οι καλλιτέχνες λειτουργούν μόνο με στόχο το οικονομικό όφελος, τότε ο κίνδυνος είναι η μουσική εμπειρία να χάσει την αξία που την κάνει μοναδική.
Ίσως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να απαιτήσουμε μεγαλύτερη δημιουργικότητα και τόλμη από τη σύγχρονη μουσική σκηνή. Για να μπορούμε ξανά να μιλάμε για συναυλίες που δεν αναπαράγουν απλώς το ίδιο σενάριο, αλλά που προσφέρουν κάτι πραγματικά νέο και ουσιαστικό.
Η αγάπη για τη μουσική δεν μετριέται από το πόσες συναυλίες έχεις παρακολουθήσει.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να μην τις ευχαριστιέται, και είναι απολύτως φυσιολογικό.
- Οι συναυλίες είναι εξ ορισμού δυνατές. Για άτομα που είναι ευαίσθητα στους ήχους ή που δεν συνηθίζουν τέτοια ένταση, αυτό μπορεί να είναι δυσάρεστο, ακόμα και οδυνηρό, και να προκαλεί άγχος αντί για ευχαρίστηση.
- Για πολλούς, το μεγάλο πλήθος, το σπρώξιμο και ο χαμένος προσωπικός χώρος είναι πηγές άγχους και αίσθησης ασφυξίας. Η αίσθηση ότι δεν μπορείς να βγεις εύκολα μπορεί να είναι πολύ αγχωτική.
- Οι τιμές των εισιτηρίων, τα ταξίδια, το παρκάρισμα, οι ουρές και οι γενικές ενοχλήσεις μπορεί να φαίνονται ως μεγάλη προσπάθεια για μια εμπειρία που δεν αξίζει τον κόπο.
- Μπορεί απλά να προτιμάς να ακούς τη μουσική σαν ηχογράφηση. Στο στούντιο, ο ήχος είναι "καθαρός", ελεγχόμενος και τέλειος. Στη ζωντανή παράσταση, υπάρχουν λάθη, διαφορετικές ερμηνείες και ηχητικά προβλήματα που μπορεί να σου χαλάσουν το ακουστικό ιδεώδες που έχεις για το συγκεκριμένο τραγούδι.
- Οι open-air συναυλίες μπορεί να συνοδεύονται από ζέστη, κρύο, βροχή ή λάσπη. Η στάση για ώρες, η έλλειψη άνεσης και οι ουρές για τα πάντα (τουαλέτα, φαγητό) μπορεί να κάνουν την εμπειρία δυσάρεστη.
Στεφανίδης Κτριάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου