Η ατομικιστική λογική επικρατεί σε κάθε σχεδόν πτυχή του σύγχρονου τρόπου ζωής. Οι περισσότεροι από εμάς αδιαφορούμε για το σύνολο, για το συνάνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον. Όλα σήμερα γίνονται για το προσωπικό κέρδος, είτε για επίδειξη, είτε για οικονομική επιβολή επί των υπολοίπων. Η ανάπτυξη της ατομικότητας ξεκινά από την ίδια την οικογένεια και από το σχολείο. Τα ΜΜΕ στηρίζουν με το χειρότερο τρόπο όλη αυτή τη νοσηρή κατάσταση και οδηγούν τους συνανθρώπους μας σε εξευτελισμό με την συμμετοχή τους στα ανταγωνιστικά reality (διαγωνισμούς ταλέντων φωνής, χορού, μαγειρικής, κλπ), ενώ οι ειδήσεις έχουν καταντήσει λαϊκά δικαστήρια και οι αναπαυτικά βολεμένοι τηλεθεατές ένορκοι και ανεύθυνοι κριτές.
Ο συναγωνισμός έχει αντικατασταθεί από τον ανταγωνισμό, η συνεργασία και η αλληλεγγύη από την ιδιοτέλεια και την αυτοπροβολή και ο αλληλοσεβασμός με την ανεύθυνη και κακοπροαίρετη κριτική. Η αιτία είναι ότι η ατομικιστική αντίληψη προκαλεί ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες, που ικανοποιούνται μέσα από την κοινωνική προβολή και την υποκρισία.
Οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της ατομικής δράσης είναι τεράστιες. Για παράδειγμα η καταναλωτική μανία των τελευταίων χρόνων (προϊόν της ανάγκης για κοινωνική προβολή), κατάντησε να εις βάρος της οικονομικής ελευθερίας όχι μόνο του ίδιου του καταναλωτή, αλλά και όλης της χώρας μας.
Οι «αγανακτισμένοι» είναι ένα καινούργιο φαινόμενο της εποχής μας. Άραγε είναι το προϊόν ή η αντίδραση ενάντια στον λαϊκισμό, στη άμετρη σκανδαλολογία και την συνωμοσιολογική θεωρία της κρίσης; Άραγε υπάρχει μόνο συλλογική ευθύνη χωρίς ατομική; Άραγε δεν μας άξιζαν οι πολιτικές των διαφόρων κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, που όλοι μας ένθερμα στηρίξαμε και ψηφίσαμε; Τελικά οι πολιτικοί διέφθειραν το σύστημα ή το σύστημα τους πολιτικούς;
Δυστυχώς η συλλογική αντίδραση της αγανάκτησης και της απελπισίας μέσα από την ψυχολογία του όχλου, οδηγεί στο να καταδικάζουμε άκριτα τους πάντες και τα πάντα και να προπηλακίζουμε όλους τους πολιτικούς που βρίσκονται μπροστά μας.
Αν επιτέλους θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει να σοβαρευτούμε όλοι μας (πολίτες και πολιτικοί). Όταν η ατομικότητα είναι αποσυνδεδεμένη από την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό, διευρύνει προοδευτικά την προσφορά πέρα τον «ατομικό χώρο», δηλαδή περνά στην συλλογικότητα. Ότι θετικό, εποικοδομητικό μπορεί να προσφέρει το άτομο, αποτελεί μια κληρονομιά για την συλλογικότητα, εκείνη που θα θελήσει να το αποδεχτεί και να το αξιοποιήσει σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου