"Ο άνθρωπος άλλο δεν κάνει παρά να αναζητεί το «δύο και δύο κάνει τέσσερα». Διασχίζει ωκεανούς, ριψοκινδυνεύει τη ζωή του ψάχνοντας, μα πραγματικά φοβάται να βρει κάτι. Καταλαβαίνει ότι, όταν το βρει δεν θα έχει πια τίποτε άλλο να ζητήσει" (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky).
Σύμφωνα με μια αρχαία παράδοση, οι σαράντα εννιά από τις πενήντα κόρες του Δαναού, σκότωσαν τους συζύγους τους την πρώτη νύχτα του γάμου, επειδή δεν ήθελαν να μυηθούν στο γάμο. Μόνο μια, η Υπερμήστρα, ερωτεύθηκε τον σύζυγό της και δεν τον σκότωσε. Για αυτό μετά το θάνατό τους και την κάθοδό τους στον Κάτω Κόσμο, καταδικάστηκαν να ρίχνουν αιώνια νερό, σε ένα τρύπιο πιθάρι, σε έναν «άπληστον και τετρημένον πίθον».
Κλεισμένοι στην ασημαντότητα του προσωπικού μας μικρόκοσμου, κάνουμε το ταξίδι της ζωής μας. Κοιμόμαστε κι ονειρευόμαστε να αποκτήσουμε πλούτο και μόλις αυτό συμβεί γινόμαστε δυστυχισμένοι. Παγιδευόμαστε σε βιτρίνες και δεν μας απασχολεί το περιεχόμενο. Κάνουμε ταξίδια με το νου, πάμε σε τόπους μακρινούς, σε μέρη εξωτικά, σε επίγειους παραδείσους και σε απίστευτους προορισμούς. Θέλουμε να μαθαίνουμε τα πάντα για τους άλλους, αλλά ποτέ δεν ανακαλύψαμε τι μέρος του λόγου είναι ο εαυτός μας. Γνωρίζουμε τις τιμές πολλών πραγμάτων χωρίς να ξέρουμε την αξία κανενός. Εύθραυστο σκεύος η ζωή μας, πεταμένη πάνω σε ένα φορτηγό που κινείται γρήγορα σε ένα κακοτράχαλο δρόμο. Ραγίζουμε κάθε μέρα, θρυμματιζόμαστε σιγά-σιγά, σπάμε κάποτε…
«No news is good news», που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Είναι καλύτερο να μην υπάρχουν ειδήσεις από το να υπάρχουν, γιατί όταν υπάρχουν συνήθως δεν είναι καλές και τα κακά νέα ταξιδεύουν γρήγορα. Πολλές φορές ζητάμε να μάθουμε μια είδηση, την οποία δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε. Κι ας ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι, ο δρόμος είναι πάντα δρόμος και άμα φοβόμαστε να τον περάσουμε δεν πάμε πουθενά. Πολλά είναι εκείνα τα πράγματα που θα πετούσαμε, αν δεν φοβόμασταν ότι θα βρεθεί κάποιος να τα μαζέψει. Ίσως, επειδή κάθε φορά που ξεφορτωνόμαστε ένα αντικείμενο για να μην καταλαμβάνει χώρο, πετάμε κι ένα κομμάτι της μνήμης μας, του εαυτού μας, που είναι συνδεδεμένο μαζί του.
Ανθρώπων των οποίων το φως έχουμε δει, δεν μας φοβίζει το σκοτάδι τους. Υπάρξεις που με τη μεγαλοσύνη τους μας έδειξαν το δρόμο, δεν μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα προς αποφυγή για εμάς. Λαγοί με πρόσωπα λεόντων δεν είναι αρκετά πειστικοί, ώστε να μας τρομάξουν και να το βάλουμε στα πόδια. Οι μικροί άνθρωποι είναι πάντα μικροί, όσο ψηλά κι αν ανέβουν. Οι μεγάλοι, οι αξιοπρεπείς, και οι σπουδαίοι βάλλονται πανταχόθεν. Πληγώνονται, αιμορραγούν, αλλά δεν πτοούνται. Συνεχίζουν. Και η ζωή κυλά, αργά, βασανιστικά, επώδυνα και ασταμάτητα. Και το τέλος δεν είναι πάντα δυστυχία και άσχημη κατάληξη. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί ευλογία και λύτρωση. Και το νερό στο πιθάρι εξακολουθεί να εισέρχεται και ταυτόχρονα να χάνεται.
Σταυρώσεις, Αποκαθηλώσεις και Αναστάσεις. Ένας Γολγοθάς, που στην κορυφή δεν χαίρεσαι όταν φτάσεις. Όσο πλησιάζεις την κορυφή, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να σε σταυρώσουν. Μοναδική σου παρηγοριά είναι η ελπίδα της Ανάστασης. Και υπομένεις το μαρτύριο. Γιατί πρέπει πρώτα να εξαγνιστείς σε μια δοκιμασία σωματικής βασάνου και ψυχικού καθαρμού. Γιατί η ζωή είναι ωραία, αλλά εσύ ποτέ δεν το πρόσεξες. Γιατί οι ευκαιρίες πέρασαν από μπροστά σου όταν εσύ είχες δεμένα τα μάτια με ένα μαντήλι. Γιατί ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω. Και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Κανένας και τίποτα πλέον δεν μπορεί να σε παρηγορήσει. Πρέπει να καταλάβεις ότι βάζοντας νερό στο τρύπιο πιθάρι ματαιοπονείς. Και κάνεις και λάσπες γύρω-γύρω. Λάσπες που πατάς και κολλάς. Και βουλιάζεις μέσα σε αυτές βαθιά, τόσο, όσο βαρύ είναι το φορτίο που κουβαλάς. Και σκέφτεσαι ότι αργά ή γρήγορα η λύτρωση θα έρθει. Μη ρίχνεις άλλο νερό στο πιθάρι. Έτσι κι αλλιώς χαμένο πάει. Κι εσένα ο θάνατος δεν σου πάει. Όπου όμως κι αν πας, όσο κι αν θέλεις από αυτόν να ξεφύγεις, ένα είναι σίγουρο: ότι δεν θα τον αποφύγεις…
ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου