«Θα φτάσουμε κάποια στιγμή να χειροκροτούμε την σκουπιδιάρα όταν περνάει για τα σκουπίδια», είπε πριν από μερικούς μήνες ο στενός μου φίλος ο Πέτρος Φωτίου. Και εγώ γέλασα γιατί μου φάνηκε υπερβολικό.
Ποτέ δεν μπορούσα να πιστέψω ότι σήμερα μετά από 8 χρόνια ανυπαρξίας, απραξίας, ανικανότητας της σημερινής διοίκησης Μαυρομάτη θα έπρεπε να αγωνιούμε σήμερα να πείσουμε τους συνδημότες μας ότι αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει για τον τόπο μας. Είναι απίστευτο να συναντούμε τόσες αγκυλώσεις, αναχρονισμούς και νοσηρές καταστάσεις, οι οποίες στραγγίζουν τη δημιουργική ενέργεια πολλών υγειών συνδημοτών μας.
Οι έννοιες της ευγένειας, της ομορφιάς, του ευπρεπισμού και της τάξης, η απαίτηση να μην μας περιφρονούν και να μας αδικούν, η επιθυμία για μια αξιοπρεπή εργασία, δεν είναι πλέον αυτονόητες, αλλά προϊόντα συναλλαγής.
Αυτονόητη είναι η ενόχληση και η πικρία από χίλιες δυο λεπτομέρειες της καθημερινότητας, από εμπειρίες απογοητευτικές ή πράξεις που εξοργίζουν. Αυτονόητα είναι πλέον τα οικονομικά και μη συμφέροντα για αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά. Και δεν μιλώ μόνο για κάποιους πολιτικούς παράγοντες αλλά για κάποιες γλίτσες της περιοχής μας που θέλουν να το παίζουν ευαισθητοποιημένοι αριστεριστές. Κάποιους συνδικαλιστές που ασχολούνται με την επικοινωνία και τα αρπάζουν για να στηρίξουν την καθαρή ανοησία και να υποσκάψουν την κοινή λογική.
Υπάρχει άραγε περιθώριο για πολιτική απάντηση σε αυτό το νέο πλέγμα της ιδεολογίας και των συναλλαγών της; Θα το δούμε στις 14 Νοεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου