Ο φανατισμένος συνήθως είναι τυφλός και κουφός

Μερίδα του τύπου, αλλά και κάποιες ομάδες έχουν εξαπολύσει μια επίθεση εναντίον μου, γιατί πιστεύουν πως είμαι εχθρός τους με σκοτεινά κίνητρα και βίαια ένστικτα. Το γεγονός αυτό ξεκίνησε όταν οι εκπεφρασμένες απόψεις μου δεν ήταν ευχάριστες και σύμφωνες με τη δογματική τους αντίληψη. Όμως το αποτέλεσμα αυτής της διαζευκτικής λογικής (ή είναι κάποιος μαζί τους ή εναντίον τους), και η άρνηση του ειρηνικού διαλόγου τους οδηγεί στην απώλεια της ελευθερίας της σκέψης, αλλά και της ίδιας τους της αξιοπρέπειας.

Είναι δικαίωμά μου να εκφράζομαι όπως θεωρώ εγώ σωστό και είναι επιλογή μου να απαντώ εγγράφως (προς το παρόν τουλάχιστον) σ’ όσους προσπαθούν να με εξοντώσουν με λασπολογία, με δυσφήμιση, με καταγγελίες και ψέματα. Αυτό που θα επιθυμούσα είναι να επιχειρηματολογήσουν και να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο αυτοί και όχι εγώ.

Η φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου,
όταν δημοσιεύτηκε στο αμερικάνικο περιοδικό LIFE, αρ. τ. 10 στις 27-11-1944

Εδώ και 5-6 χρόνια αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Αποφάσισα να σταματήσω να κριτικάρω από τον καναπέ μου και να προσπαθήσω έμπρακτα να συμβάλω στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας στον τόπο μας. Αυτή η απόφαση ήταν και είναι μια τεράστια εμπειρία, ένα μεγάλο «σχολείο», που μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά σίγουρα με βοηθά να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Οι προβληματισμοί μου και οι απορίες μου πολλές φορές μετατράπηκαν σε έντονες εσωτερικές συγκρούσεις, όταν κάποια απόφαση είχε θετικές και αρνητικές επιδράσεις. Εμπέδωσα ότι στην ζωή δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο, αλλά το παν είναι το μέτρο. Για παράδειγμα, άλλοι στηρίζουμε περισσότερη κρατική παρέμβαση στην ζωή μας και άλλοι λιγότερη, αλλά ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας είναι ο τρόπος εφαρμογής κάθε συστήματος, αφού όλα τα πολιτικά συστήματα είναι σχεδιασμένα να βελτιώσουν την ευημερία μας. Επίσης όλοι μας θεωρούμε ότι οι κανόνες είναι σημαντικοί και επιθυμητοί για να λειτουργήσουμε σαν κοινωνία, αλλά γνωρίζουμε ότι οι κανόνες πολλές φορές είναι ανεπίκαιροι, δυσνόητοι, ασταθείς, ενώ αυτοί που τους έφτιαξαν είναι άνθρωποι και άρα ο στόχος μας δεν είναι η άκριτη και απόλυτη ανελαστική εφαρμογή τους. 

Η αντίδραση και η στάση του κόσμου μ’ έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Ο τρόπος αντίδρασης του κόσμου όταν υποφέρει, όταν επαναστατεί, όταν αποκτά εξουσία διαφέρει από άτομο σε άτομο και έχει άμεση σχέση με την ποιότητα των ατομικών χαρακτηριστικών του, της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του, αλλά κυρίως με την παιδεία του. Ο αρνητικός – αρρωστημένος τρόπος αντίδρασης έχει να κάνει με: 

• τη ανεύθυνη και ισοπεδωτική κριτική, που είναι χαρακτηριστικό αυτών τους διακατέχει η προκατάληψη. 
• τη σκόπιμη κακοπροαίρετη κριτική, που είναι χαρακτηριστικό των έντονα φιλόδοξων ατόμων, αυτών που γνωρίζουν τα πράγματα και τις καταστάσεις, αλλά μπροστά στο συμφέρον τους, δοξάζουν τους εχθρούς τους και εξοντώνουν τους φίλους τους και κάνουν κατάχρηση της δύναμής που απέκτησαν ξαφνικά, συνήθως χωρίς κόπο, αλλά κλαψουρίζοντας ή «γλύφοντας» ή «έρποντας». 
• τη καχυποψία, την αδιαλλαξία και την αντικοινωνικότητα, που είναι χαρακτηριστικό των δογματικών και φανατικών ανθρώπων δηλαδή αυτών που έχουν εμπαθή και εγωιστική προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα από την ορθότητα αυτών, με παράλληλη απόρριψη κάθε αντίθετης άποψης και αντίρρησης. Ο φανατισμός τους αλλοιώνει την αλήθεια, συνθλίβει τη μοναδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και οδηγεί σε πνευματικές και ψυχικές αγκυλώσεις, τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. 

Αντίθετα ο θετικός - υγιής τρόπος αντίδρασης έχει να κάνει με την αυτοκριτική, που είναι χαρακτηριστικό των απλών και ευγενικών ανθρώπων. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που νομίζουν ότι οι συνάνθρωποι τους, ακολουθούν τους ίδιους νόμους της ζωής και είναι και εκείνοι ευγενικοί, εύσπλαχνοι και γενναιόδωροι. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους συνανθρώπους και συχνά προδίδονται και χλευάζονται από όλους αυτούς που λένε ψέματα, διαπράττουν απάτες και διψούν για εξουσία. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα υπερασπιστούν το δικαίωμα να εκφράζονται όλοι ελεύθερα, γιατί ελπίζουν ότι αν δοθεί ίσο δικαίωμα για έκφραση της γνώμης, ή λογική τελικά θα νικήσει. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν επίγνωση των δυνατοτήτων τους και των αδυναμιών τους, που τους επιτρέπει να έχουν μέτρο στην ζωή τους. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν τι θα πει ευθύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μάχονται σιωπηλά να διατηρήσουν την ισορροπία στις σχέσεις τους. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που πάνω απ’ όλα υπερασπίζονται την αλήθεια, την δικαιοσύνη και την ίδια την ζωή. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που πιστεύουν και επενδύουν στην εργατικότητα, στον ευπρεπισμό, την επινοητικότητα, στην ζωντάνια και δηλώνουν εθελοντές στην υπηρεσία εκπλήρωσης της ανθρώπινης ελπίδας. 

Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές για την πατρίδα μας, όλοι μας δυσανασχετούμε για τα μέτρα που λαμβάνονται, όλοι μας καταδικάζουμε τις επιλογές των πολιτικών όλα αυτά χρόνια, που μας έφεραν σ’ αυτή τη κατάσταση. Δεν συντασσόμαστε όμως με κάποιους που πιστεύουν την συνωμοσιολογική εκδοχή, δέχονται μόνο συγκεκριμένες απόψεις και αναλύσεις, προσπαθούν να επιβάλουν τις απόψεις τους, συνήθως με κάποιες ακραίες και προσβλητικές κινητοποιήσεις - που πολλές φορές τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας και τέλος προσπαθούν να παρασύρουν – κατά την άποψή μου ανεύθυνα - τον λαό σε μια πορεία με έντονα αμφισβητούμενη προοπτική επιτυχίας. Σήμερα τα διλλήματα των πολιτικών και των πολιτών είναι μεγάλα. Σήμερα αυτό που μετράει περισσότερο είναι αξιοπρεπής στάση και συμπεριφορά, είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε με τις τελικές επιλογές και όχι ποια ποιος φταίει και πως θα τιμωρηθεί. Και τέτοια αξιοπρεπή συμπεριφορά δείχνουμε εκατομμύρια Έλληνες. Οι περιπτώσεις άρρωστων συμπεριφορών είναι πολύ λίγες, ευτυχώς. 

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σ’ ένα ιστορικό ντοκουμέντο που δείχνει το μεγαλείο των Ελλήνων. Στις 10 Ιουνίου 1944 στο Δίστομο θανατώθηκαν αναιτιολόγητα από τους Ναζί διακόσιοι δεκαοκτώ Έλληνες, ανάμεσα τούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες και αβάπτιστα μωρά. Ήταν μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Λίγο αργότερα όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα μια γερμανική μονάδα περικυκλώθηκε από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Οι Έλληνες αντάρτες τότε μαζί με τον παπά του Διστόμου, όχι μόνο δεν προέβησαν σε αιματηρή εκδίκηση, αλλά τους έδωσαν και φαγητό γιατί ήταν «πεινασμένοι και είχαν μακρύ δρόμο επιστροφής». Αυτοί είναι Έλληνες.